Do Konfucjusza

Tomasz Kucina

——
propaganda towaru
sukces
który gryzie mnie w majtkach
gdy patrzę z perspektywy
w ponętny fason własnych predestynacji
towaru miernej jakości
ometkowanego obfitością zawrotów głowy
skołowanego
z karuzelą słów
człowieka surowych zasad
co wymaga od siebie więcej niż Konfucjusz
stroniący od duchów
bo się ich lękał
który lubił dobrze zjeść a mógł umrzeć
z głodu
bo wolał nie zaczynać niż zacząwszy
nie dokończyć
o chiński filozofie cynizmu
ten
wiersz nazwałem towarem
ale go nie odsprzedam
—–

Tożsamość

Tomasz Kucina

 

wyłączność człowieka
rodzaj jego osobistej tożsamości
gdy pragnie być inny
ale DLACZEGO?
powoli
nie wchłania – przez układ limfatyczny
ustrojowych płynów cywilizacji – unika
augurów i luminarzy
nie trawiąc – ich rysów zbiorowej profesji
wydaje z siebie
rechot kakofonii
i kpi z frykcyjnych
gestów synchronicznych

człowiek
drastyczny rozbój pigmentu
pragnienia czarnych ludzi
którzy
poszukują w sobie – antagonizmu z albinosa
szukają incydentów
jak
Ojciec Paneloux – z Dżumy Camusa
co przechodzi przemianę
podmienia karę na cierpienie
by poróżnić – i odkryć w sobie prawdę

energia życia
to system
splątanych kanałów energetycznych
odruchy spontaniczne – jak
meridiany w tkankach i komórkach
runicznie przyporządkowane
do kodu – jednostki zaprogramowanej
we wspólnej tożsamości

która jest dożylnym zbawieniem – bez używki

—–