Wielki kolaps 2ga afrona wszechświata codzienności

Tomasz Kucina

 

 

już są …
wracają. zunifikują wiek w jedność

 

czas tyka. miarowa kołatka. krnąbrny klekot spiralny
nasze strzygi kształtu przybliżają ku sobie. wielki kolaps
za oknem. my nadal ogrzewamy w światełku przepychu

w twych tipsach przyzwyczajenia cykl życia scratch’uje
na jedno kopyto. stukam w twe plecy kołatką za oparciem
aż dudni tapicerowane krzesło glamour. to nic kochanie

gęstość i masa wciąż grawitują. kosmiczne parcie
naciska na ściany. społeczny układ zagląda do sterylnych pomieszczeń
to mięsny ludzki głód podlany sosem obcej sobie energii

 

recykling. istnień powrót do punktu zero
nazwany „Osobliwością”