Duszki poezji

Tomasz Kucina

z pogardy głodu, wojny i denuncjacji
pożywnym sumptem,  z resentymentu
pod żyłką irytacji
gryziemy w język

zgryzota…

krążki poezji, wirujące wyrzuty
obrazoburcy węży
słowa co nigdy na skróty
inteligentne

w powrotach…

z wojen w powrotach, do życia cierni
z bitew z własną pogardą
by człowiek nigdy bierny
i z wolą humanitarną

ustawiczna tęsknota…
—–

Ślicznie

Tomasz Kucina

Śliczniej w treści
w tuszu rzęs galaktycznym
przepieszczonym
z fraktali koktaili

[Fot. Jesse Orrico] [domain CC0; free]

Dla czasu postępu
faktu nieochrzczonego
po którym przędzie się prawda Absolutu

Mocniej na pacie
na szachownicy porozumienia
nakłoń się
napij gwiazdy
zblednij w obcej poświacie głodu

Na moment
zapuść korzenie w prawdzie

Wypijasz morze
z przestrzni niedosiężnej
wydłubujesz puls kolektywu

Tak może być

Społeczna jedność jaką odpędzisz
przeoczysz w trakcie
orzekająca treść Boska
z konsensusu sprytnej populacji

Od której bywasz godniejszy.
—