graphics; CC0
Tomasz Kucina
Niektóre wiersze–
niektóre wiersze dają nam spokój
rzucają cień jak drzewo
gdy tekst dopada
bierna dojrzałość
wtedy – puszczam je przed siebie
odchodzą z barankiem brzasku
przygarbiona sylwetka
naburmuszony kołnierz
zaklęte
w aromacie jesieni
w kipieli zamieci
kroczą naiwne – dalej
a – oto idzie człowiek
który przypadkiem – ich zakosztował
okazjonalna cząstka zachwytu
włóczy moim sumieniem
nie znam człowieka – lecz zazdroszczę
otacza się moim trudem
i pączkuje – jak to drzewo
rozstania… przeważnie
wydarza się to późną jesienią
pod chomątkiem latarni – rozproszone światło
łypie nugatowym okiem
wtedy trochę mi – żal
wiersz odchodzi w dorosłość
kolejne – pełnoletnie dziecko z mojej krwi
zdumiony w podmiotowej asymetrii
zakłada własną rodzinę
gdy spotykamy czasem – mówimy sobie:
– dzień dobry
—
