Śpiewające Amfitryty

graphics CC0

Tomasz Kucina

po słonych oceanach
Nereidy snują smutne pieśni

latając po morzach
jak pszczoły w płetwach
nad rosłym marynarzem
dla nich to
czerw bezczelności
zmieniają kurs
wgryzają w jego umysł
te reducentki – zakwity fitoplanktonu

wżerają w ludzką tkankę

Ksante – Akaste – Meliboja
wszystkie jak z matrycy
tak samo – powtarzalne
deklaratywne z ideą
boga alg – korali – i bursztynów
zanadto bezczelnego
w opływie tych
Okeanid od Kalle’go

czym je opisać – albo złowić?

są ożywione promulgacją
ubrane w cierpienie jak – Skylla
podmieniona w morskiego potwora
wymachują ogonem wdzięku
pod blaszką krasnorostu
i zawsze
pod adresem tego samego łańcucha
czytaj: ogniwa prządek herezji

pochodzenie trzyma je przy muszlach

gdy płyną – w orszaku
pod kopytem szkaradnych hippokampów
do wyspy
wygonionego harpunnika
Posejdon jak ichtiocentaur
zawsze
starannie
przytula swój trójząb – do czoła
—

wiersz w charakterze stricte fantastycznym

Mini rybki

zdjęcie darmowe - licencja CC0 - creative commons

Tomasz Kucina

[elukubracje latarnika poety]

 

małe rybki – co rusz topimy litery
aż klną rekiny – też słodkich wód trawlery
za mało lądu pelagial oceanów
i brak podłoża – a dno pod szkiełkiem szlamu

a choćbyś zboczył i z muzą był aulosu
zakrzykną – łgarzu – należysz do bentosu
a gdybyś stopą próbował wyleźć z Nilu
nakażą wracaj plugawy krokodylu

twój hormon stresu pirania czy kortyzol
nie ważne – zaliż – nie sięgasz za horyzont
nieczynny zasięg – manaty złe diugonie
pociągną na dno nie jesteś syren klonem

chcesz złapać oddech lecz w wodzie nie ma tlenu
a skrzela twarde oddychasz płytką krzemu
diabełek morski – twa ziemia tak daleko
wypłyniesz na ląd? – jak wrak na ląd – poeto?
–

przypis:
pelagial – strefa wodna na której żyją 
morskie stworzenia nie wymagające kontaktu z dnem
bentos – strefa wodna stworzeń wodnych żerujących na dnie
manaty, diugonie – syreny morskie